Βοδινές προβιές

Βγήκα από το σπίτι των σοφών.
Πολύ καιρό κάθισε η πεινασμένη μου ψυχή στο τραπέζι τους.
Δεν είμαι όμοια με αυτούς γυμνασμένος στη γνώση.

Αγαπώ την ελευθερία και τον αέρα απάνω στη δροσερή γη.
Προτιμώ να κοιμούμε απάνω σε βοδινές προβιές,
παρά στις τιμές τους και τ'αξιώματα.

Αν κάνουν τους σοφούς,αηδιάζω για τα μικρά τους αξιώματα
και τις μικρές τους αλήθειες : η σοφία τους συχνά μυρίζει βούρκο.
Κι αληθινά άκουσα κιόλας ένα βάτραχο να κοάζει μέσα στη σοφία τους.

Είναι επιτήδειοι,έχουν ευλύγιστα δάχτυλα :
Τι θέλει η ΑΠΛΟΤΗΤΑ η δική μου κοντά στη δική τους ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ.

Κάθε κλώσμα,δέσιμο και φάσιμο,το ξέρουν τα δάχρυλα τους :
γι'αυτό και πλέκουν τις κάλτσες του πνεύματος.

Επιτηρούν τα δάχτυλα ο ένας του άλλου,χωρίς καμμιάν εμπιστοσύνη.
Εφευρίσκουν μικρές πονηρίες,παραμονεύουν εκείνους που η σοφία τους
κουτσαίνει,παραμονεύουν σαν αράχνες.
Με γυάλινα γάντια σκεπάζουν τα δάχτυλα τους.

Ξέρουν ακόμα με νοθεμένα ζάρια να παίζουν,τόσο παράμερα,
που σύρωναν από τον ιδρώτα.