..
Ήσυχα,
καθαρά,
κοιτάζω τον κόσμο και λέω :
" Όλα τούτα που θωρώ,γρικώ,γεύουμαι,οσφραίνουμε κι αγγίζω είναι πλάσματα του νού μου."
..
" Εγώ μονάχα υπάρχω ! " φωνάζει ο νούς.
" Μέσα στα κατώγια μου,
οι πέντε μου ανυφάντρες δουλεύουν,
υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο,
τη χαρά και τη θλίψη,
την ύλη και το πνέμα.
Όλα ρέουν τρογύρα μου σαν ποταμός,
χορεύουν,
στροβιλίζουνται,
τα πρόσωπα κατατρακυλούν σαν το νερό,
το χάος μουγκρίζει.
Μα εγώ ο Νούς,
με υπομονή,
με αντρεία,
νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο,
ανηφορίζω.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΕΚΛΙΣΩ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΩ,
στερεώνω απάνω στον όλιγγο σημάδια,
ρίχνω γιοφίρια,
ανοίγω δρόμους,
οικοδομώ την ΑΒΥΣΣΟ.
Βάνω τάξη στην αναρχία,
δίνω πρόσωπο,
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ,
στο χάος.
Γεννοβολώ τα φαινόμενα,
ζωγραφίζω με πλήθια χρώματα φανταχτερό,
γιγάντιο ένα παραπέτασμα μπροστά από την άβυσσο.
Μη λές :
" Αναμέρισε το παραπέτασμα,να δω την εικόνα !"
Το παραπέτασμα,
αυτό είναι η εικόνα.
Είναι ανθρώπινο έργο,
πρόσκαιρο,
παιδί δικό μου,
ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΟΥ ΕΤΟΥΤΟ.
..
ΕΙΜΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΚΙ Η ΠΡΑΞΗ
ΕΙΜΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ
ΟΞΩ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ "
..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου