Ζάκυνθος,1778 - Τέρναμ Γκρην,κοντά στο Λονδίνο,1827.
Ιταλός ποιητής και μυθιστοριογράφος.
Τα έργα του συγκαταλέγονται στα αριστουργήματα της ιταλικης λογοτεχνίας.
Μητέρα του ήταν η Ζακυνθινή Διαμαντίνα Σπαθή και πατέρας του ο γιατρός Ανδρέας Φώσκολος,Βενετός ο οποίος γεννήθηκε στην Κέρκυρα.
Ο Φώσκολος έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Σπάλατο (=Σπλίτ)όπου υπηρετούσε ο πατέρας του,ως διευθυντής νοσοκομείου.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1788,επέστρεψαν στην Ζάκυνθο.
Δάσκαλος του ήταν ο Αντώνιος Μαρτέλαος.http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=470&clang=1&t=5905
Στην Βενετία γνωρίστηκε με τους εκεί λογοτεχνικούς κύκλους,στους οποίους πρωταγωνιστούσαν η κόμισσα Ιζαμπέλα Θεοτόκη Αλμπρίτσι,(με την οποία συνδέθηκε ερωτικά),ο Ιππόλιτο Πιντεμόντε και ο Μελκιόρε Τσεζαρότι.
.
Κατέκτησε την φήμη το 1707,όταν ανέβηκε η τραγωδία του ΘΥΕΣΤΗΣ.
.
Αρχικά αισθανόταν μεγάλο θαυμασμό για τον Ναπολέοντα και όταν ο τελευταίος ανέτρεψε την βενετική ολιγαρχία,ο Ούγος έγραψε την ωδή ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ,1797.
Γρήγορα όμως απογοητεύτηκε,όταν ο Ναποέων παραχώρησε την Βενετία στους Αυστριακούς με τη Συνθήκη του Κάμποφόρμιο.
Κατάγγειλε με θάρρος αυτή την συναλλαγή στο μυθιστόρημα του ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑΚΟΠΟ ΟΡΤΙΣ,1798.
Πάντως,όταν οι Αυστριακοί και οι Ρώσοι εισέβαλαν στην Ιταλία το 1799,ο Φώσκολος και άλλοι Ιταλοί πατριώτες πολέμησαν στο πλευρό των Γάλλων.
Μετά τη μάχη του Μαρένγκο,1800,ονομάστηκε λοχαγός της ιταλικής μεραρχίας του γαλλικού στρατού.
.
Μετέφρασε το βιβλίο του Λώρενς Στέρν ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ,1804-6,την περίοδο αυτή που υπηρετούσε στις γαλλικές φρουρές της Μάγχης.
Η συγκίνηση του απ'τη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ εκφράστηκε εγκωμιάζοντας τον Νέλσωνα.
Το εγκώμιο αυτό περιέλαβε στο αριστουργηματικό του ποίημα ΟΙ ΤΑΦΟΙ,1807.
.
Το 1807 επέστρεψε στην Ιταλία και το 1808 τοποθετήθηκε καθηγητής της ρητορικής στο Πανεπιστήμιο της Παβίας.
Με την κατάργηση της έδρας μετέβει στο Μιλάνο.
Θεωρήθηκε ύποπτος εξαιτίας των σατιρικών του αναφορών στον Ναπολέοντα,στην τραγωδία του ΑΙΑΣ,1811.
Το 1812 εγκαταστάθηκε στην Φλωρεντία όπου έγραψε την τραγωδία ΡΙΤΣΑΡΝΤΑ,1813,και το μεγάλο μέρος του περίφημου ποιήματος του ΟΙ ΧΑΡΙΤΕΣ,που έμεινε ημιτελές.
Το 1813 επανήλθε στο Μιλάνο.
.
Έπειτα απ'την πτώση του Ναπολέοντα,κατέφυγε εξόριστος στην Ελβετία και,το 1816,στην Αγγλία.
Ως Ιταλός πατριώτης έτυχε θερμής υποδοχής απ'τους φιλελεύθερους κύκλους του Λονδίνου.
Ο δύσκολος χαρακτήρας και η άσωτη ζωή του τον αποξένωσαν απ'τους φίλους του.
Το 1871 η σορός του μεταφέρθηκε και θάφτηκε στην εκκλησία της Σάντα Κρότσε στην Φλωρεντία,πλάϊ στους τάφους των μεγάλων ανδρών που είχε υμνήσει στα έργα του.
.
Έγραψε συνολικά :
12 σονέτα,
2 ωδές και
2 μεγάλα ποιήματα.
Τα 16 αυτά έργα συγκαταλέγονται στα αριστουργήματα της ιταλικής λογοτεχνίας.
Τα σονέτα του θεωρούνται τα αμέσως καλύτερα μετά απ'αυτά του Τάσο.
Εκφράζουν αριστουργηματικά τα ταραγμένα συναισθήματα
του νεαρού ερωτευμένου,
του στρατιώτη που αγωνιά για την πατρίδα του,
του εξόριστου που νοσταλγεί τον τόπο του.
.
Το αριστούργημα του ΟΙ ΤΑΦΟΙ,1807,αναφέρεται στην απαγόρευση του Ναπολέοντα να γράφονται επιτύμβια επιγράμματα,άπαγόρευση που ο Φώσκολος θεώρησε παραβίαση μιας απ'τις πιο πολύτιμες πλάνες των ανθρώπων.
"ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΜΠΝΕΟΥΝ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ" υποστήριζε αριστουργηματικά.
Υπήρξε έργο που ενέπνευσε το κίνημα του ΡΙΖΟΡΓΚΙΜΕΝΤΟ.
.
Το 2ο μεγάλο ποίημα του,ΟΙ ΧΑΡΙΤΕΣ,(γράφτηκε σε τρείς χρονικές περιόδους,το 1803,το 1818,και το 1822),εν μέρει μυθολογικό και εν μέρει αυτοβιογραφικό,είναι απαράμιλλο ως προς την τελειότητα της μορφής του.
.
Οι τραγωδίες του δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον.
.
Το νεανικό του μυθιστόρημα ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑΚΟΠΟ ΟΡΤΙΣ,1798,υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητό σε πολλές γενιές αναγνωστών.
Ήταν εμπνευσμένο από το έργο του Γκαίτε ΒΕΡΘΕΡΟ,στο οποίο ο Φώσκολος προσέδωσε και πατριωτικό νόημα.
..
http://en.wikipedia.org/wiki/Ugo_Foscolo
Works in Italian: Ugo Foscolo Project, IntraText Digital Library, Prose works, ed. Cian, Laterza, 1912-1920,
Texts of Foscolo and chronology
.
Amongst his Paduan teachers was the abbé Cesarotti, whose version of Ossian had made that work highly popular in Italy, and who influenced Foscolo's literary tastes; he knew both modern and Ancient Greek. His literary ambition revealed itself by the appearance in 1797 of his tragedy Tieste--a production which obtained a certain degree of success
.
http://it.wikipedia.org/wiki/Ugo_Foscolo (στα Ιταλικά)
Componimenti poetici
A Napoleone Bonaparte liberatore, ode (1799)
A Luigia Pallavicini caduta da cavallo, ode (1800)
All'amica risanata, ode (1802)
Non son chi fui, perì di noi gran parte, sonetto (1802)
Che stai?, sonetto (1802)
Te nutrice alle Muse, sonetto (1802)
E tu ne' carmi avrai perenne vita, sonetto (1802)
Perché taccia il rumor di mia catena, sonetto (1802)
Così gl'interi giorni in luogo incerto, sonetto (1802)
Meritamente, però ch'io potei, sonetto (1802)
Solcata ho la fronte, sonetto (1802)
Alla sera, sonetto (1803)
A Zacinto, sonetto (1803)
Alla Musa, sonetto (1803)
In morte del fratello Giovanni, sonetto (1803)
Dei sepolcri, carme (1806)
Le Grazie, inno incompiuto
Romanzi e scritti in prosa
Sesto tomo dell'io, romanzo autobiografico (1799-1801)
Ultime lettere di Jacopo Ortis, romanzo epistolare (1802-1803)
Opere teatrali
Tieste, tragedia (1795)
Aiace, tragedia (1810-1811)
Ricciarda, tragedia (1813)
Altri scritti
Epistolario
Chioma di Berenice, traduzione del carme di Catullo, (1803)
Viaggio sentimentale, traduzione del romanzo di Laurence Sterne, iniziata nel (1805), pubblicata nel (1813)dall'editore Molini, assieme alla Notizia intorno a Didimo Chierico.
Iliade, traduzione del poema omerico, (1807)
Dell'origine e dell'ufficio della letteratura (1809)
Discorso sul testo della Divina Commedia
Essays on Petrarch
Discorso storico sul testo del Decamerone
Della nuova scuola drammatica in Italia, incompiuto
Bibliografia della critica
Walter Binni, Ugo Foscolo: storia e poesia, Torino, Einaudi, 1982 (Piccola biblioteca Einaudi; 428)
Lanfranco Caretti, Foscolo: persuasione e retorica, Pisa, Nistri-Lischi, 1996 (Saggi di varia umanità; 32)
Mario Fubini, Ugo Foscolo: saggi, studi, note, Milano, Feltrinelli, 1963.
Carlo Emilio Gadda, Il guerriero, l'amazzone, lo spirito della poesia nel verso immortale del Foscolo, 1958
Oreste Macrì, Semantica e metrica dei Sepolcri del Foscolo 2. ed. corr. e aumentata, Roma, Bulzoni, 1995 (L'analisi letteraria; 19) (1ª ed. 1978).
Note
^ Marcello Pagnini, "Il sonetto [A Zacinto]. Saggio teorico e critico sulla polivalenza funzionale dell'opera poetica", in Strumenti critici, 23 (1974), pp. 41-64.
Voci correlate
Ugo Foscolo (opere)
Basilica di Santa Croce, Firenze
Alla sera
Ultime lettere di Jacopo Ortis
All'amica risanata
A Luigia Pallavicini caduta da cavallo
Sesto tomo dell'io
Tieste (Foscolo)
Aiace (Foscolo)
Ricciarda (Foscolo)
Dei Sepolcri
Guido Sorelli
Altri progetti
.
Ποιήματα : http://www.poemhunter.com/ugo-foscolo/
http://www.la-poesia.it/italiani/fine-1800/foscolo/foscolo.htm
..
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΑΡΤΕΛΑΟΣ : http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%82
.
Από : http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=450&author_id=97
Θούριος Μαρτελάος Aντώνιος
Mπρος, παιδιά! Aς πολεμούμε!
O καιρός της δόξας ήλθε.
Aν το Γένος αγαπούμε,
στη φωτιά, μπρος, στη φωτιά!
Στας Aθήνας, μπρος, στη Πόλι.
Mπρος, παιδιά, γνήσια Eλλήνων!
Mπρος, λοιπόν, μπρος κατ’ εκείνων,
που το Γένος μας μισούν!
Tα όπλα ας λάβωμεν,
άγωμεν, πατριώτες, άγωμεν·
ας τρέξει και αθώο αίμα
για τη λευτεριά.
Mπρος, παιδιά, της Πατρίδος!
Ένα Tούρκο να μη αφήσουμε.
Nα σκοτώσουμε, να σφάξουμε
κι όποιον άλλο μας μισεί.
Στο τουφέκι χωρίς φόβο.
Eίν’ ο Γάλλος στα νησιά μας,
π’ αγαπά τη λευθεριά μας
και τυράννους κυνηγά.
Tα όπλα ας λάβωμεν,
άγωμεν, πατριώτες, άγωμεν·
ας τρέξει και αθώο αίμα
για τη λευτεριά.
Όπου φωλεύει ο Tούρκος,
ας διωχθεί με τη φωτία,
διά να λάμψει η Eλευθερία
κι ο σταυρός να υψωθεί.
Στο τουφέκι λοιπόν ούλοι,
παιδιά, γέροντες, παπάδες
και γυναίκες. Oύλοι, ούλοι,
στο τουφέκι, με καρδιά!
Tα όπλα ας λάβωμεν,
άγωμεν, πατριώτες, άγωμεν·
ας τρέξει και αθώο αίμα
για τη λευτεριά.
Όθεν είσθε των Eλλήνων
παλαιά ανδρειωμένα,
κόκκαλα εσκορπισμένα,
τώρα λάβετε πνοήν.
Στες φωνές της σάλπιγγός μου,
οχ το μνήμα αναστηθείτε,
και το Γένος μας να ιδείτε
εις τη πρώτη του τιμή.
Tα όπλα ας λάβωμεν,
άγωμεν, πατριώτες, άγωμεν·
ας τρέξει και αθώο αίμα
για τη λευτεριά.
Σηκωθείτε, για να ιδείτε
πόσοι θάν’ οι Λεωνίδες.
Σηκωθείτε, να χαρείτε
πώς η Eλλάς θα ξαναζεί.
Σηκωθείτε! Kαι θα ιδείτε
πώς ανδρείως πολεμούμε,
πώς εχθρούς καταπατούμε,
πόσο μοιάζουμε με σας!
Tα όπλα ας λάβωμεν,
άγωμεν, πατριώτες, άγωμεν·
ας τρέξει και αθώο αίμα
για τη λευτεριά.
(από το Γ.Θ. Zώρας, Ποίησις και πεζογραφία της Eπτανήσου, Bασική Bιβλιοθήκη 14, Aετός A.E. 1953)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου